Drugie podejście do zawodu, który budził we mnie obrzydzenie
1.
Wyobraź sobie, że policja zgarnia Ciebie i Twoją rodzinę prosto z ulicy.
Dlaczego? Bo należysz do narodu, który podpadł czymś władzom państwa.
Lądujesz razem ze swoją żoną w obozie pracy.
A dzieci – w ośrodku reedukacyjnym, w którym zrobią z nimi wszystko, żeby „wyszły na ludzi”.
Wyobraź sobie, że mieszkasz w sąsiednim kraju i pewnego dnia ktoś robi „zlecenie na Ciebie”.
Zostajesz zatrzymany i umieszczony w budynku szpitala zakaźnego.
Taka informacja widnieje na tabliczce przy wejściu.
Jednak naprawdę to tzw. „fabryka tortur”.
Więźniowie tam przetrzymywani zrobią Ci wszystko, co każe im kierownictwo.
Zaczną od wszystkiego, a potem będą się stopniowo rozkręcać.
I wszystko nagrają kamerą.
Wyobraź sobie biedne dzieci porywane z ulic miast w celu…
Tu nawet nie będę kończył.
Kiedy dowiaduję się o takich rzeczach z mediów (a to przypadki tylko z tego miesiąca!) dopada mnie ciężka frustracja.
Człowiek chciałby coś zrobić, ale jest bezsilny…
2.
Nigdy nie chciałem być copywriterem.
Ten zawód zawsze kojarzył mi się z uporczywym wciskaniem kitu.
Ze śliskimi cwaniaczkami, którzy zareklamowaliby sprzedaż własnej matki na części zamienne, gdyby tylko dostali za takie zlecenie dobrą stawkę.
Z typami, którzy są w stanie płynnie usprawiedliwić każdą niegodziwość (bo są nieziemsko biegli w mowie i piśmie).
Zresztą, za każdym razem, kiedy widzę radość „branżuni” z powodu udanej akcji marketingowej jakiegoś badziewngo produktu, zadaję sobie to samo pytanie:
Co ja tutaj, do jasnej cholery, robię??
Przecież to nie jest mój świat!
3.
Co łączy te dwa, pozornie odległe, wątki?
Zaraz wszystko stanie się jasne.
Po pierwsze, to nieprawda, że nie można nic zrobić.
Nieprawda, że musimy się biernie przyglądać całemu złu świata.
Po drugie, im dłużej żyję, tym częściej dochodzę do wniosku, że wszystko w naszym życiu jest „po coś”.
To, że przypadkowo zostałem copywriterem i wykonuję tę pracę od tylu lat, również musiało być „po coś”.
Dopiero stosunkowo niedawno odkryłem, po co.
4.
Nie możemy wedrzeć się do obozów pracy, żeby uwolnić więzionych tam ludzi.
Nie damy rady zlikwidować fabryk tortur.
Nie uratujemy dzieci, które cierpią przez dorosłych.
A przynajmniej nie od razu.
Do tego potrzeba czasu i… sposobu.
5.
Czy można słowami zmienić losy świata?
Pewien XX-wieczny austriacki malarz pokazał, że tak.
Jego chora książka zatruła umysły tysięcy, jeśli nie milionów ludzi.
To skrajny przykład, przegięty i negatywny.
Wierzę jednak głęboko, że możliwy jest scenariusz odwrotny!
6.
Wbrew pozorom, klawiatura laptopa to potężny oręż.
Genialna, choć chyba nie do końca doceniana broń w walce z tym, o czym wspomniałem na wstępie.
Wszystko zaczyna się w dzieciństwie.
To, co i kogo czytamy, oglądamy czy słuchamy – tworzy nasze wnętrze.
To, czym karmimy nasze oczy i uszy, buduje nasz kręgosłup moralny.
Sprawia, że jesteśmy tacy – a nie inni.
Że wyrastamy na takich – a nie innych ludzi.
7.
Każde dobre słowo, każda dobra historia zasiana w sercu małego czytelnika – kiedyś zaprocentuje.
Analogicznie: każde zatrute słowo, każda ociekająca głupią przemocą opowieść – osadzi się w głowie dziecka.
Zostanie tam na długo.
Nawet na zawsze.
8.
Powoli zaczynam rozumieć jedną rzecz.
Pisanie książek dla dzieci i młodzieży to coś więcej niż tylko sposób zarabiania na życie.
To misja budowania lepszego świata – niemalże od zera.
Misja wychowywania ludzi kierujących się w swoim życiu szlachetnymi zasadami.
To wyjątkowo długofalowe przedsięwzięcie, bo jego efektów autor może nawet zwyczajnie nie dożyć.
9.
Właśnie dlatego po raz drugi podchodzę do swojego zawodu.
Z radością, nadzieją i ogromnym poczuciem sensu.
Tym razem dobrze już wiem, co chcę zrobić swoim pisaniem!
Maciej Wojtas
Autor kursu pisania książek dla dzieci i młodzieży
Zapraszam na https://maciejwojtas.pl
Chcesz pisać lepiej? Przeczytaj to:
10 rzeczy, które zrujnują Ci pisarską karierę (+10 innych, które wystrzelą ją w kosmos)
Prosta(?) metoda pracy zdalnej, która zmienia przeciętniaka w mistrza