Nie chciał mnie nikt. NIKT

Każdego dnia mijam ludzi, ich skrywane przed światem historie. Nie znam ich.
 
Podobnie jak setek tysięcy osób, których profile i szczątkowe wypowiedzi pojawiają się na Facebooku i giną pod naporem kolejnych.
 
Niektórzy mają jednak ten dar, by zatrzymać przy sobie. Pozwalają zajrzeć głębiej, ponieważ mają dość odwagi, by podzielić się swoją opowieścią.
 

Oto historia Magdaleny.

Piętka

 
W wieku 5 lat trafiłam do domu dziecka. Przez przypadek, ponieważ od zawsze panowała znieczulica w stylu: „nie interesuj się, to nie nasza sprawa”.
 
Moi rodzice byli alkoholikami.
 
Pewnego razu kobieta, która była moją mamą, kupując alkohol, zostawiła mnie w sklepie. Ekspedientka znalazła mnie siedzącą pod regałem i jedzącą piętkę z chleba.
 
Zainteresowała się, czemu suchy chleb, a nie słodycze?
 
Byłam odwodniona i niedożywiona. Zabrała mnie opieka i tak znalazłam się w miejscu, w którym można liczyć tylko na siebie.
 

Dzieciństwo

 
Od tamtego czasu był dom dziecka, rodzina zastępcza, dom dziecka i tak w kółko.
 
Na początku nie rozumiałam, dlaczego nie ma mamy, taty. Z czasem zobaczyłam, że chociaż nie mam tam miłości, dostaję jedzenie…
 
Miłości i uczuć nigdy nie doświadczyłam w domu, więc dla mnie było na razie na plus.
 
Zaznałam tam więcej życzliwości, kontaktu z innymi oraz przede wszystkim więcej spokoju niż w domu rodzinnym.
 
Więc raczej wspominam to jako coś dobrego.
 
Koleżanki. Kiedy już się zaprzyjaźniałam, były zabierane. Mam do dzisiaj kontakt z jedną z opiekunek. Zawsze starała się przyjść do mnie, żeby przytulić przed zaśnięciem.
 
Pani Monika. Robiła to do końca mojego pobytu.
 

Chleb w kawałeczkach

 
Z tego co się dowiedziałam, rodzice prawdopodobnie nie dawali mi normalnych posiłków – tylko samo mleko w butelce lub kaszki.
 
Miałam niewykształcone mięśnie żuchwy i słabe napięcie mięśniowe. Musiałam się uczyć przeżuwać.
 
Pamiętam, że chleb krojono mi w kawałeczki i każdy kawałeczek musiałam przeżuwać ileś razy, a Panie siedziały i liczyły. Żeby wypracować mięśnie.
 
Nie wiem, czy to nie było powodem, że mnie oddawano. Ostatni raz w rodzinie zastępczej byłam w wieku 7 lat.
 
Później już nikt mnie nie zabrał. Przyjeżdżali po mniejsze dzieci. Mijały lata, byłam coraz starsza, a starszemu już całkiem ciężko zostać adoptowanym.
 
Mieszkałam tam 18 lat.
 

Pielęgniarka

W domu dziecka była pielęgniarka – Pani Maria. Zawsze chodziłam do niej i zamęczałam pytaniami o zastrzyki, opatrunki, narzędzia.
 
Kiedy badała dzieci, prosiłam, bym mogła popatrzeć. Powiedziałam jej wtedy: Pani Mario, jak dorosnę, to będę taka jak Pani.
 
Po wyjściu nie mogłam się odnaleźć. Pracowałam, studiowałam. Poszłam na wymarzone pielęgniarstwo.
 
Aby się utrzymać, dorabiałam – głównie w sklepach spożywczych, choć w pewne wakacje zdarzyło mi się pracować w sklepie zoologicznym.
 
Studia okazały się strzałem w dziesiątkę.
 
Aczkolwiek na praktykach zaczęłam trochę wątpić, kiedy zobaczyłam pierwszą krew i cierpienie pacjentów. Chciałam zrezygnować. Ale wtedy Pani Maria, do której zadzwoniłam w żalu, powiedziała mi:
 

Dziecko, zawód pielęgniarki to nie tylko osłuchanie pacjenta, zrobienie zastrzyku.
 
To wszystko, co widziałaś do tej pory, to był Twój mały świat, zamknięty za murami.
 
W prawdziwym świecie, gdzie jesteś teraz, jest wiele cierpienia, krwi i bólu.
 
I teraz musisz sobie odpowiedzieć, czy jesteś w stanie się z tym zmierzyć.
 
Ze świadomością, że dzięki Tobie ból u pacjenta ustąpi.

Chłopak

 
Na studiach miałam wrażenie, że każdy, kto się do mnie odzywa, wie, skąd jestem i że za chwilę zostanę wyśmiana.
 
Z czasem zrozumiałam, że są ludzie i ludzie.
 
Pod koniec studiów poznałam chłopaka. Totalny łajdak i pijak, ale mnie chciał. Nawet powiedział, że kocha.
 
Wow, ktoś mnie chciał!
 
Były czułe słowa, przytulanie, mówienie jaka jestem ważna. Że kocha, że jestem całym jego światem. Były kwiaty i czekoladki. Nikt mnie tak wcześniej nie traktował.
 
Byłam wniebowzięta.
 
Skończyłam studia i moje upragnione „ktoś mnie chciał” prysnęło, kiedy pierwszy raz mnie uderzył. Z początku wydawało mi się, że mam przy nim ciepło i życzliwość.
 
Nie znałam tych uczuć i się myliłam. Zaczęły się wyzwiska, złe traktowanie – to, co pamiętałam z rodzinnego domu.
 
Nie chciałam skończyć jak moja mama. Prawdziwą życzliwość poznałam dopiero, kiedy zostawiłam wszystko za sobą.
 

Drugie podejście

 
Spakowałam potrzebne rzeczy, zabrałam samochód i 700 złotych. Wyjechałam do innego miasta. Dużego.
 
Pomyślałam: więcej możliwości, tym razem musi się udać.
 
Szukałam pracy, a że miałam jedynie 700 zł potrzebne na jedzenie – i nie wiedziałam, kiedy cokolwiek znajdę – mieszkałam w… samochodzie.
 
Po tygodniu znalazłam pracę jako pielęgniarka. Byłam szczęśliwa.
 
Mogłam w pracy zjeść i się wykąpać. Dalej spałam w samochodzie. Musiałam poczekać na pierwszą wypłatę.
 

Obiad

 
Pewnego dnia do okna samochodu zapukał kolega z pracy. Informatyk. Powiedział, że obserwuje mnie od dłuższego czasu – mieszka niedaleko i widzi, że nocuję w aucie.
 
Dlaczego?
 
Odpowiedziałam, że póki nie dostanę pieniędzy, nie mam gdzie się podziać. I żeby nie mówił ordynatorowi.
 
Zaproponował pokój w swoim domu, bo i tak ma pusty. Zażartował, że póki co w zamian mogę coś czasem ugotować.
 
Przystąpiłam do dzieła.
 
Przyrządziłam schabowego, ziemniaki i mizerię. Schabowy, bo mówił, że lubi schabowego z kością. Usmażyłam. Tylko kość odcięłam – nie wiedziałam, że cały smak w tej kości.
 
Gotuję już 5 lat. I jestem jego narzeczoną.
 
Obcy człowiek wyciągnął do mnie pomocną dłoń, a nie musiał.
 

Epilog

 
Na tym kończy się opowieść Magdy.
 
A może, dopiero zaczyna?
 

Autor: Klaudia Godlewska

Niegdyś potwornie nieśmiała, lękająca się własnego cienia i zagubiona w świecie niespełnionych snów. Dziś copywriterka i dziennikarka, która nie boi się zadawać pytań. Entuzjastka long life learning. Od zawsze artystyczna dusza, realizuje kolejne marzenia, codziennie tworząc coś nowego – tekst, czapkę robioną na drutach, rysunek lub po prostu dobry obiad.